Over erkenning heb ik een heel persoonlijk stuk geschreven. Dit onderwerp gaat mij aan het hart. Want ook ik heb geworsteld met erkenning in mijn leven. Nu, nu ben ik therapeut maar daar vooraf aangaand is een lange weg van lijden, ervaren en groeien geweest. Om mezelf en de ander erkenning te geven heb ik besloten om dit stuk te delen met iedereen. Er zitten namelijk zoveel lessen in en die wil ik graag delen met iedereen. Delen van liefde en delen van kennis betekent helen. Helen van pijnen en daardoor weer kan alles stromen en in zijn werkelijke kracht staan.

​

Dus bij deze, hier mijn verhaal.

​

Ik weet dat in je leven je de meeste antwoorden vindt in je jeugd. Mensen doen er lacherig over en zeggen nee hoor, ik heb helemaal niks overgehouden van mijn jeugd. Ik heb het allemaal opgelost zeggen ze dan... Weerstand, weerstand omdat naar de pijn gaan gewoonweg niet te doen is. Want werkelijk kijken naar jouw eigen donkere kant, wie wil daar nou naartoe? Dat is nooit leuk en gezellig...en wij mensen willen vaak leuk en gezellig.

 

Eén van mijn grote helden Bob Marley zingt het zo mooi;

 

“The harder the battle, the sweeter the victory”.

​

Daarmee bedoelt hij ook, hoe harder je werkt aan jezelf, hoe mooier de beloning is voor jezelf.

Als iemand anders het voor jou gaat oplossen, is de beloning niet zo mooi en hoog.

In dat kader, voelt het voor mij belangrijk om je te blijven ontwikkelen en te blijven zoeken in jezelf.

 

Dus besluit ik om weer een keer ayahuasca te ondergaan. En dit keer met mijn eigen dochter van 21 jaar en wat vrienden. Hier volgt een zeer persoonlijk verhaal, wat vol zit met levenslessen die ik heb meegekregen tijdens de ceremonie.

---------------------------------

​

Het begin was erg heftig, niks mooie kleuren die dansend in allerlei figuurtjes met de muziek meegaan. Het was een keiharde trein, sneller en sneller waren de felle kleuren... snel, 

snel, snel..... Zou het komen door de haast die ik heb in het

leven? Mijn moeder en stiefvader zeiden altijd; Linda, waarom

de haast om dingen mee te maken? Waarom alles snel

bereiken? Okee, zeg ik tegen mezelf...ik laat het gebeuren,

dan vertraagt het vast. Maar nee, het moest snel, en heftig en

luid. Ik geef me over, ik laat het maar gebeuren. Ik dacht;

Whatever, straks komt er weer een ander beeld, ik hou dit wel

even vol. Dat is eigenlijk precies hoe ik dit leven soms beleef.

Is het leven soms een reeks vol met bagger of dat je blijft

ploeteren? Doorzetten zeg ik tegen mezelf, volhouden...straks

is dit ook voorbij...

Terwijl ik net een rustig moment heb in een warme foetus

houding lig, komt er een grote golf uit mijn maag met een

paardenkracht uit mijn mond. Ik grijp het emmertje, nog net

op tijd geef ik mijn golf van geforceerde kracht over. Ik kijk in

de emmer en zie allemaal felgroene en felgele monstertjes mij

uitlachen op zo’n typische monster-demonische manier... Bah,

zeg ik. Dit is zelfhaat.... “Zelfhaat?” Wow denk ik, wat

waanzinnig eigenlijk, heb ik gewoon zelfhaat uitgekotst...

Wacht even..., had ik zelfhaat?? Ik?

Ja, Linda jij had dus zelfhaat... en nee, niet alles in jou is

gezellig en leeft in “Lindaland” zoals ik altijd vrolijk zeg tegen

iedereen... Zelfhaat woont daar dus ook.

Maar, hoe zit dat daar dan nog vraag ik me af? En HOPPA...

Mama Aya presenteert zich als een lieve lerares die me begint

uit te leggen. En zo begint mijn reis.

Kijk Linda wordt er gezegd. Jij wou je innerlijke kind helen? En

je wou dat in een koppeling doen met je vader... dat heb je

goed gezien, want daar ligt de wortel van jouw zelfhaat.

Ineens sta ik bij de trap in mijn ouderlijke huis, ons tweede

huis. Kijk daar heb je de trap zegt ze. Bij deze trap liggen vele

trauma’s van jou... Dat klopt denk ik...gek eigenlijk, bij een

trap... dat een trap ineens een heel belangrijk item zou zijn in

mijn leven? Zou het met het omhoog gaan te maken hebben

zeg ik zachtjes tegen mezelf... Nee, zegt ze...kijk maar.

En alsof ik een film aan het kijken ben zie ik mijn vader de trap

op stormen, schreeuwend en tierend, hij stopt en draait zich

naar mij toe en schreeuwt met zijn vinger wijzend naar mij:

“...en ik ONTERF JE! ...”

​

Mama Aya zegt zachtjes tegen mij; “En daar breekt er iets in

jezelf. Je wordt hier ontkent door de bron van jouw leven.

Jouw vader. Jouw vader wou jou onterven. Dat is tot jouw

diepste cel doorgedrongen... daar gingen je cellen als het

ware geloven dat jij niks waard was. Want hij sprak het uit, dus

het is zo voor jouw gevoel.

En bovenaan de trap? Weet je dat nog? En ja, ik zie het weer

voor me gebeuren. Mijn vader tilt me op onder mijn knie en

onder mijn oksel en heft mij boven zijn hoofd om mij van de

trap af te gooien terwijl mijn moeder als een hefboom achter

mij aan hem trekt. “John!!” Schreeuwt ze, “Niet doen!!” mijn

vader geeft het op en ik schreeuw het huilend uit... Daarna

sprint ik me naar mijn kamer en huil het uit. En mijn moeder..

Mijn moeder heeft het voor mijn gevoel daarna in de doofpot

gegooid.

Mama Aya, zegt tegen mij dat ik me daar dus niet gesteund

voelde. Mijn vader wou mij dood hebben, die overtuiging had

ik. En ik haatte hem ervoor... De overtuiging die ik mezelf heb

gegeven daar was dat ik het niet waard was om te troosten.

Dat er tijd voor mij zou worden gemaakt om te bespreken hoe

dit voor mij voelde, wat het met mij had gedaan. In plaats van

het uithuilen, verharde ik en werd ik boos. Boosheid met de

wortel van verdriet, schrik, pijn, frustratie en eenzaamheid.

Die keer in de auto, een rit van Antwerpen naar Apeldoorn.

Schreeuwende ruzie met mijn vader over racisme. Ik had in die

tijd een vriendje die niet wit was en hij uitte zich kleurrijk over

hoe het hem deed voelen.

“Je geeft me schande!!”, “Je zet mij voor schut!!”, “Weet je wel

wat je doet?!!”, “Wat hebben die witte mannen jou aangedaan

dat ze jou niet meer moeten!!”.

Ik huil en schreeuw dat het oneerlijk is en dat wat hij zegt niet

kan...”Je doet alsof ik een hoer ben ofzo..” schreeuw ik...

“Hoer? Hoer?!! Veel erger!!” Gooit hij eruit... “Ik stop de auto

en je gaat maar lopen!!!”. Hoe kan ik nou lopen naar huis vanaf

Eindhoven huil ik.. Boos , gebroken en pisnijdig ben ik...

Ook hier zegt Mama Aya, hier weer ben je onder vuur

genomen ...en wat deed jouw omgeving? Ja zeg ik, die

geloofde me niet... Ja Linda, je overdrijft alleen maar kreeg ik

te horen... Maar mijn moeder stond wel bij de deur met open

armen alsof ze wist dat ik van een slagveld thuis zou komen. Ja

zegt Mama Aya, maar ze stopte het niet voor jouw gevoel en

dat gevoel, daar hebben we het nu over.

Jij hebt als kind en als tiener vaak gevoeld dat je aan het

wachten was op bescherming. En die bescherming kwam niet.

Daar komt die eenzaamheid van die jij voelt. En door die

eenzaamheid en die pijn ontstaat er woede en frustratie. Want

je hebt geen erkenning gekregen voor jouw pijn.

En dat overdrijven, dat overdrijven wat mensen dan vinden is

een schreeuw om hulp. Wat denk je wat daarachter ligt? Ja, ik

word niet gehoord.. Ja klopt, je voelt je niet gehoord en als

mensen zich niet gehoord voelen gaan ze harder schreeuwen.

Want ze krijgen geen erkenning voor hun gevoel, voor wat er

gebeurd is in de stress en trauma van het lichaam.

Mensen denken dat ze met praten alleen, de dingen oplossen

of met zelfhulp quotes en boeken. Maar zo lang de mensheid

het lichaam niet eert wat het heeft meegemaakt, wordt er niks

opgelost.

Zo worden mensen ziek, ze eren hun lijf niet.

Eigenlijk heeft een mens miljoenen lichamen. Elk moment dat

er iets kwetsend is gebeurd slaat het lichaam een versie op. En

wij moeten elke versie bekijken, liefhebben en erkenning

geven voor wat er gebeurd is met het lichaam in de shock.

Ik kijk naar mijn lichaam dat daar ligt op dat matrasje tussen

mijn vrienden en mijn eigen dochter die tegenover mij ligt

haar eigen strijd te voeren. Ach meissie toch denk ik, wat heb

je het zwaar. Ik voel haar strijd en weerstand. Haar gevecht

tegen haarzelf. Had ik haar moeten helpen? Wat heb ik

eigenlijk allemaal gezegd tegen haar wat kwetsend voor haar

is geweest?

Ik word overspoeld door spijt, spijt en pijn. Ja, ik heb ook

dingen gezegd en geschreeuwd tegen haar. En wat voelde

voor mij als een momentopname kan voor haar dus een

trauma zijn geweest. Was het ook zo voor mijn vader vraag ik

me af? “Alles wat je vader jou heeft aangedaan, heeft hij

zichzelf aangedaan” zegt Mama Aya. Au denk ik, wat heeft hij

een zelfhaat gehad bedenk ik me.

Maar die verkrachtingen vraag ik aan haar, wat was dat dan?

In de energie van het meisje wat je was, was geen

bestaansrecht. Je mocht er niet zijn was je diepste overtuiging.

​

Als de bron van je leven, want dat is niet alleen de moeder,

ook de vader... Als je vele momenten hebt meegemaakt dat

jouw bron je afkeurde, je verstootte, je naar benden haalde,

dan is dat de inprint van je lichaam dat het niet goed is. Je

gaat ernaar leven. Kijk die boulimia, dat is zelfhaat. Jezelf

verliefd laten worden op de mannen die willen domineren,

kleineren en beheersen. Dat is het beeld wat je hebt gekregen

van je vader én je moeder. Want als je vader je al niet wilt, je

onterft. Hoe kan een man dan jouw waarde zien denkt je

innerlijke kind dan. Het heeft jou laten voelen dat je tot de

kern je altijd moet bewijzen tot een versie die wel leuk

gevonden wordt. En als je moeder je niet laat zien dat je het

wel waard bent, door met je te praten over jouw waarde en

jouw grenzen leren aan te geven. Dan wordt jouw beeld van

vrouw-zijn dat je alles maar moet slikken. Oh ja, denk ik...ik

ging er inderdaad vanuit dat ik als de beste moest kunnen

koken, sexy moest zijn, welbespraakt, in alle kringen mijn

mannetje moet staan... humor hebben, inhoud hebben en in

de seks meegaand en welwillend zijn... dan alleen, dan alleen

willen de mannen jou... want als je dat allemaal niet levert, dan

wil niemand jou...

Juist zegt ze, zelfhaat dus....

En het ongeluk vraag ik haar? Ja, dat auto-ongeluk was een

metafoor over hoe jij je voelde... Wat?! Zeg ik hardop. Kijk,

hoe liet het ongeluk jou voelen? Ehm, pijn, kapot, leeg,

alleen...en alsof ik dood moest. Alsof ik geen controle had

over mijn lichaam. Dat de wereld of de omgeving maar mocht

doen met mij en ik niets had in te brengen. Dat het nergens

veilig is. Nou, dat is precies waar de wortel ligt. Jij kwam niet

bij je gevoel in die tijd en daarom krijg je een situatie die het

weergeeft.

Echt waar?! Zeg ik weer hardop, nog een keer...leg het nog

een keer uit..

Alles wat je overkomt...is een metafoor over hoe je je voelt...

Kijk maar eens naar al die inbraken in je huis, je voelt je

geroofd, leeggeroofd. Al het dierbare wordt uit je huis

gehaald. Dat is een metafoor over hoe jij je voelt.

En inderdaad, ik weet dat de holistische kijk is dat je huis je

lichaam representeert. Als je droomt over een huis, is dat

eigenlijk je innerlijke belevingswereld. Er is geroofd in mijn

lichaam, er is maar met me gedaan... er zijn aspecten van mijn

waarde en onschuld gestolen. En met de verschillende keren

dat er ingebroken is, in mijn huis zijn er spullen meegenomen.

En hoe ging de omgeving om met die inbraken Linda? Vraagt

Mama Aya mij. Het voelde voor mij alsof mijn omgeving mij de

schuld gaf, want ik had het tweede slot er niet op gedaan, of ik

had de eerste keer nog geen tuinpoort, of ik het het alarm er

niet opgedaan die keer. Of het was omdat ik een hoekhuis

had en noem maar op. Waar ik eigenlijk behoefte aan had,

was een luisterend oor, een voedende en troostende blik op

wat er gebeurd was. ik nam er ook eigenlijk niet te tijd voor

zodat mensen mij konden troosten. Want? Vraag ze mij. Want

ik dacht ik ben het vast niet waard om te getroost te worden.

Kijk zegt ze weer, daar heb je die zelfhaat weer.

Zolang je niet naar je lichaam gaat en elk pijnlijk moment

heelt, de tijd geeft en lief bent voor dat lichaam wat die

situatie moest dragen, blijven er meer momenten komen om

jou te laten zien dat je echt jezelf moet helen... het lichaam

heeft erkenning nodig.

Erkenning....erkenning...

Alles draait om erkenning.

Besef jij zelf wel wat jouw lichaam heeft moeten doorstaan in

jouw leven?! Dit lichaam heeft gespeeld, gezwommen,

gelachen...maar ook klappen moeten vangen, verkracht,

uitgescholden, vernederd, misbruikt, ge-bruikt...

En wat doe jij? Je gaat door, je eet ongezond, drinkt

ongezond, slaapt soms te weinig... je praat en redeneert het

weg...je verwerkt je gedachten. Je verwerkt jouw emoties...

maar je heelt niet genoeg je lichaam. Je eert je lichaam niet

voldoende. Je geeft continue de ander alle erkenning, alle tijd,

alle begrip maar wat geef je jezelf echt? Ik zie je wel een laag

helen en een laag troosten, maar die diepere laag niet. Die

diepere laag waar het donker wordt. Je eigenaarschap.

Zo lang er geen erkenning komt, blijf je in de pijn. Je kunt net

zoveel gedragstherapieën ondergaan, lezen over

ontwikkeling, praten over de gebeurtenis zelf.... Maar als jouw

lichaam in het verhaal niet wordt geëerd, niet wordt

erkent...blijft de pijn bestaan...

Maar ok zeg ik, dan heb ik dus geen erkenning gekregen van

mijn vader ...en nu?

Nu heb je de zelfhaat uit je lichaam gehaald en nu weet je dat

je liever moet zijn voor je lichaam. Zet jezelf niet meer in

situaties waarbij jij jouw lichaam op het spel zet. Zet je

eigenwaarde niet opzij omdat je geaccepteerd wil worden.

Alle pijn die jouw vader jouw heeft aangedaan probeerde je

vroeger te helen in mannen die precies dat gevoel geven wat

je vader je heeft gegeven. Het universum heeft ze in alle

vormen naar je toe gestuurd.

En BAM, daar staat mijn laatste ex ineens voor mijn neus... Ik

weet het, hij heeft erg veel van het karakter van mijn vader. En

ja, ik weet dat ik me dat ook toen realiseerde en omdat ik

verliefd was, probeerde ik me ervan te overtuigen dat mijn

vader niet altijd slecht was... Ho, zegt Mama Aya, je vader was

ook niet alleen slecht. Hij had pijn, hij voelde zich alleen en

verloren. Al zijn zelfhaat projecteerde hij op jou en iedereen in

het gezin. Ja dat klopt en ik kijk mijn ex weer aan.... Dit keer

word ik overspoeld door empathie voor hem... Hij had ook

zelfhaat uit zijn kindertijd, verstopt achter een rotsvast ego en

grootdoenerij. Want ook jij hebt pijn lieve schat... Maar ik was

niet alleen slecht voor je zegt hij. Als een kleine jongen kijkt hij

mij aan. Nee dat klopt, als jij jouw liefde gaf aan mij was het

rijkelijk, ongekend en warm. En ik dank je daarvoor. Ik dank je

voor de liefde die jij mij hebt gegeven die mijn vader mij niet

heeft gegeven. En het spijt me, het spijt me dat ik van jou eiste

dat je dat bleef geven... Want mijn gat was zo groot en het

moest gedicht worden. Toen je weg wou hield ook ik mij

krampachtig vast want ik had nog niet genoeg ontvangen. En

ondanks al jouw vreselijke aanvallen en terreur voor mijn hart,

hield ook ik jou vast. Ik word ineens meegezogen in zijn

kindertijd en alle redenen waarom en waardoor... Ik stop en

zeg tegen mezelf: “Nee”. Nee, ik ga hier niet naartoe... Ik ben

nu mezelf aan het helen en niet de ander.

Ga nog eens terug naar die erkenning vraag ik.

Erkenning is het belangrijkste wat er is, iedereen vraagt hierom

als je goed kijkt.

Ik vlieg als een vogel over Suriname en niet het Suriname van

nu. Het Suriname van de slavernijtijd. Ik vlieg over de

plantages hoog en laag. Ik vlieg snel en zie alle stroken aarde

met mooi onderhouden paden en ploeterende mensen op

het land. Ik zie ineens de man, de eerste man die zijn voet aan

wal zette, maanden op de boot en nu aan het vaste land zijn

eerste stap zette. De ontzetting, de schrik en ongeloof te

voelen in mijn aderen. Wat was hij geschrokken. Zijn lijf trilt en

met wijd opengesperde ogen kijkt hij om zich heen..

Zijn lichaam uitgebuit, geslagen, uitgeput. Vol van woede en

verdriet, onmacht en ongeloof, krijgt hij zijn zoon en hij zijn

zoon en dochter. Generaties van verdriet, opgekropte woede

en angst. Mama Aya wijst ernaar en zegt: Kijk, hier weer geen

erkenning en aandacht voor het lichaam. Zo wordt pijn elke